In december 2018 reisde het Kolewa team af naar het eiland Lombok. De aardbevingen in augustus hadden wereldwijd veel aandacht gekregen en we verwachtten dat er na ruim vier maanden sprake zou zijn van wederopbouw. Dat viel tegen, er waren nog zoveel puinhopen en hulpvragen! Samen met stichting Pikulan uit Nederland werd besloten een weggevaagd kleuterschooltje in het dorpje Dopang als project te adopteren.

Na heel veel voorbereiding, vergunning aanvragen en contracten opstellen, reisden we in april opnieuw af naar Mataram. Bij de notaris werden alle afspraken officieel vastgelegd. We kunnen gaan bouwen! Samen met onze plaatselijke scout houden we de vinger aan de pols, de gemeenschap in Dopang is dolblij. Ouders kunnen hun kinderen gaan inschrijven en we schatten in dat in augustus de twee lokalen gevuld zullen zijn met circa 48 kinderen.

De financiering voor de bouw is rond. Maar een kale school opleveren lijkt ons geen optie. Daarom zijn we op zoek naar een derde partij die de kosten voor het meubilair, speeltoestellen en lesmateriaal op zich wil nemen. Een bedrijf, een school, een vereniging… Mensen met een warm hart voor kinderen die op Lombok nog steeds in tenten en geïmproviseerde huizen wonen, nadat de aardbeving in één klap alles wegvaagde.

Voor meer informatie: info@kolewa.com

Op locatie werd de eerste paal geslagen en een bord geplaatst met informatie over de bouw, betrokken partijen en het nummer van de bouwvergunning.

 

Op dit moment is onze medewerkster Widia in Sumba, in het gebied rondom Tambolaka. Sumba is een van de armste eilanden van Indonesie. Toerisme staat nog in de kinderschoenen, het heeft nog weinig te bieden. De bevolking is vaak aan het overleven vanwege de enorme droogte en medisch gezien zijn er weinig behandelingen mogelijk. Sinds anderhalf jaar reist Widia maandelijks naar het eiland om te scouten, kinderen op te halen en weer naar huis te brengen. Dit is intensief, risico-vol vanwege de slechte infra-structuur en soms hartvertscheurend. Samen met onze lokale scout Silas struint zij dorp na dorp af om families met schisis-kinderen hulp te bieden.

Zojuist stuurde ze ons een aantal foto’s van de kleine Daniel Bulu. Zittend voor een, in onze westerse ogen, armoedig groen huisje met de baby in haar armen. Het moedertje kijkt verlegen lachend in de camera. Ze is nog zo jong! Eigenlijk te jong om wat haar nu overkomt te behappen. Na negen maanden zwangerschap schonk zij het leven aan een jongetje met een meervoudig gespleten lip. Dit gebeurde anderhalve maand geleden en nog steeds zijn zij en haar familie niet van de schrik bekomen. Natuurlijk houdt ze van haar kindje,  ze weet echter uit ervaring dat kinderen met een aandoening als deze het zwaar krijgen binnen de hechte maar ook zeer primitief denkende gemeenschap. Op het moment dat Widia en Silas haar bezoeken blijkt de toekomst van de kleine Daniel echter niet het enige probleem.

HET KAN NIET VAN MIJ ZIJN! Het is niet de eerste keer dat een reactie als deze, mij in Indonesie ter ore komt. Met enige regelmaat komt het voor dat de verwekker in kwestie zich niet kan voorstellen dat het kindje met een hazenlip uit zijn “koker” komt. De jonge moedertjes worden dan weg gestuurd, retour naar het ouderlijk huis, om nooit weer terug te hoeven komen. Moeder en kind worden verbannen.

Zo ook in dit geval. Het moedertje van Daniel moet het nu alleen opknappen. Ze moet maar zien hoe ze het rooit. Maar een ding is zeker, het is haar kindje, ze heeft het lief en ze gaat er voor, samen met ons van Stichting Kolewa. We zullen er eerst voor zorgen dat Daniel snel op gewicht komt. We voorzien hem van gezonde baby-melk en zodra hij 3 maanden en 5 kilo is, we een sponsor voor de reis- en verblijkosten hebben gevonden,  zal hij  worden geopereerd op Bali. Met een dergelijke schisis is er nog een hele weg te gaan. Die slaan we gezamelijk in!

 

Hulp daarbij kunnen we gebruiken! Uw financiele steun is meer dan welkom… een toekomst met een lach voor de kleine Daniel!

Syta Plantinga, voorzitter.

 

 

https://www.kolewa.com/2019/01/25/3445/

Stichting Kolewa en de Afas Foundation:

recent mochten we rekenen op de geweldige ondersteuning  van het schoolproject voor dove en slechthorende kinderen op Bali.

De groep van slechthorende kinderen in Karangasem bestaat nu enkele jaren waarbij het Kolewa-team wekelijks logopedie en gebarentaal-lessen geven aan kinderen met een hoorprobleem en hun ouders. De kinderen uit deze groep kwamen bij ons als geïsoleerde en vaak eenzame en verlegen kinderen. Ontkenning, onwetendheid en armoede spelen veelal parten bij het “wegstoppen” van kinderen met een handicap. Stap voor stap ontstond er meer zelfvertrouwen en leerden ze communiceren.

Voor inmiddels 15 kinderen was de volgende stap dagelijks onderwijs in Denpasar. Speciaal onderwijs wordt aangeboden op de school van onze veldpartner Yayasan Corti in Denpasar. Met de aanschaf van de Toyota Hi-Ace schoolbus, kunnen we de groep uitbreiden. Al deze kinderen krijgen nu de kans op een normaal leven in de toekomst. In 2019 sturen we graag nog minimaal drie/maximaal vijf nieuwe leerlingen naar dezelfde school. Na een goede basis bij deze opleiding te hebben verkregen bestaat de mogelijkheid een vak te leren op het vervolg-instituut van genoemde veldpartner. De Afas-bus zorgt ervoor dat all deze kinderen samen reizen in een veilig en ruim transportmiddel voor een dagelijkse trip van ruim drie uur.

We zijn ontzettend dankbaar en de kinderen genieten sinds 7 januari volop van het nieuwe transportmiddel!

 

Terwijl de lichtjes mijn kerstboom kleuren en de tuin onder een laagje sneeuw bedekt ligt, is het moeilijk voor te stellen dat ik een paar dagen geleden nog op Bali was. Als nieuw bestuurslid van Kolewa had ik de wens om ter plekke kennis te gaan nemen van onze projecten en ook om mijn Indonesische collega’s te ontmoeten.
Mijn ‘to do-list” was groot, want er gebeurt veel, heel veel. Als volger van onze nieuwsbrief, site en facebook-pagina leest u daar dagelijks over en er zou een boek over geschreven kunnen worden. Maar dit is een blog. [Lees meer…]