Het verhaal van de 16-jarige Jeni is er één zoals er zovele zijn op Bali en de omringende eilanden. Geboren en wonend op Ambon als een van de acht kinderen, vader en moeder werkend in de bouw. Op hele jonge leeftijd (7 maanden) sloeg het noodlot toe. Terwijl het gezin lag te slapen trapte de kleine Jeni een in de buurt staande kerosine-lamp om waardoor de boel explodeerde en er direct brand ontstond. Het huisje, van hout met een zinken dak, brandde als een fakkel. Gelukkig konden alle aanwezigen er op tijd uitkomen, maar hield de kleine Jeni er meerdere ernstige verbrandingen aan over. Hoewel ze direct naar het lokale ziekenhuisje gebracht werd alwaar meerdere operaties werden uitgevoerd was het resultaat onvoldoende. Ze werd op latere leeftijd in Medan nog 2x geopereerd maar zowel aan haar hals als haar hand ontstonden contractuurvorming en verlittekening. Contractuurvorming betekent dat er door het ontstaan van stug bindweefsel vervormingen en vergroeiingen optreden ten gevolge van verkortingen van pezen en spieren. Verdere operaties zouden noodzakelijk zijn maar gebrek aan mogelijkheden ter plekke en financiële middelen om te reizen maakten dat deze operaties uitbleven.

Totdat het lokale team van Stichting Kolewa met het meisje en haar familie in contact kwam. Er bleek in Nederland een sponsor te zijn die de kosten wilde dragen en na de nodige administratieve hobbels te hebben genomen (COVID-vaccinaties, de juiste verwijsbrieven van het lokale ziekenhuis) arriveerde ze met haar moeder eind december 2022 op Bali. Na onderzoek door plastisch chirurgen vond de eerste operatie plaats op 13-01-2023, een dag voor haar  16e verjaardag. Hierbij werden pinnen in de botjes van haar vingers gezet om de verkromming te corrigeren en werd met huidtransplantaten uit haar been de huiddefecten bedekt.  Het genezingsproces verloopt tot nu toe voorspoedig maar het duurt wel in totaal 3 maanden voordat de volgende operatie kan plaatsvinden. Dan vinden de correcties in haar hals en gezicht plaats waarbij de contractuurvorming verholpen wordt zodat ze uiteindelijk vrij haar nek alle kanten op zal kunnen draaien. Deze tussenliggende tijd, mede vanwege frequente controles van haar hand en vervolgens oefenen, verblijft ze met haar moeder bij Kolewa hoewel dat zeker voor moeder een moeilijke tijd is, wetend dat er thuis 7 kinderen op haar wachten.

Zoals u ziet is de zorg van Kolewa niet alleen gericht op kinderen met een schisis of aangeboren gehoorstoornis. Ook hebben we aandacht voor kinderen die ten gevolge van een ongeval letsel oplopen wat hun ernstig belemmert in hun verdere ontwikkeling. Uiteindelijk moeten deze operaties er toe leiden dat Jeni een menswaardiger bestaan krijgt en tot een gelukkiger mens kan uitgroeien. Het steunen van Stichting Kolewa stelt ons in staat ook deze kinderen te helpen.

Koos van Alphen, medisch adviseur Kolewa

Enkele jaren terug op de luchthaven raakten wij, Harry en Hielkje Folkerts, in gesprek met mensen welke een bezoek aan Stichting Kolewa op Bali hadden gebracht. Dit gesprek is altijd bij ons blijven hangen omdat de beide stichtingen toch wel raakvlakken hebben, namelijk zich ten dienste stellen van de kansarme mensen in Indonesië.

Dankzij een bloeiende kringloop winkel in Surhuisterveen heeft Stichting Pikulan de mogelijkheid incidenteel donaties te doen aan andere organisaties. Tijdens een bestuursvergadering is toen de naam Kolewa naar voren gekomen. Er zijn enkele voor verkennende besprekingen geweest met Bram en Rinnie de Groot uit Franeker en Syta en Peter van Stichting Kolewa.Tijdens deze besprekingen was er direct een bijzondere klik wat uitmondde in een voorzichtige start in het doen van donaties aan Kolewa. In 2018 is tijdens de Pikulan reis ook voor het eerst Rumah Bicara van Kolewa bezocht. Ana en haar collega medewerkers hebben ons toen uitleg gegeven over de werkzaamheden van Kolewa. Dit 1e bezoek heeft een diepe indruk achtergelaten bij de deelnemers aan de reis van Stichting Pikulan.

In 2019 is er een grote aardbeving geweest o.a. op het eiland Lombok, hier hebben Pikulan en Kolewa in nauwe samenwerking een nieuwe school gebouwd hetgeen voortreffelijk werd gecoördineerd door Stichting Kolewa. Ons 2e bezoek aan Rumah Bicara van Kolewa heeft dit jaar op 30 januari plaatsgevonden De Pikulan groep bestond uit 8 personen waarvan 6 nog niet eerder een bezoek aan Kolewa hadden gebracht. Wij werden weer voortreffelijk ontvangen door Syta, Peter en alle medewerkers van Kolewa. De dove kinderen presenteerden een modeshow en we hebben met elkaar spelletjes gedaan, waaronder sjoelen. Ook waren er 3 schisis-kinderen met hun gespannen moeders welke de volgende dag zouden worden geopereerd, dit was mogelijk dankzij de financiële bijdrage van Pikulan. De hele sfeer in Rumah Bicara is zodanig dat het voor ons voelbaar was dat men bezig is kinderen een liefdevolle verzorging te geven voor en na de operatie. Later op de dag is ook een bezoek aan de dovenschool Sushrusa gebracht, wat heel bijzonder was. Als stichting ondersteunen we o.a. drie Kolewa-kinderen met het schoolgeld. De vraag was een nieuwe schommel, men kreeg hier toestemming voor en Kolewa heeft het binnen een paar dagen voor ons gerealiseerd.

Na het bezoek aan dovenschool Sushrusa gingen we weer terug naar Kolewa voor een natje en droogje, en uiteraard ook even bijkletsen. De afvaardiging van de Stichting Pikulan kan terug zien op een geweldige dag, en hoopt dat door dit bezoek de banden nog eens extra versterkt mogen worden. Het is belangrijk is om te zien dat onze donaties aan Kolewa zo goed worden besteed. En zeker niet te vergeten de blijde gezichten van de ouders wiens kansarme kind een toekomst met een glimlach krijgt. Stichting Kolewa, Stichting Pikulan en samen met U ( ?) kunnen veel betekenen voor kansarme kinderen in Indonesië.

Harry Folkerts namens de Pikulan Reisgroep 2023..

Mijn naam is Roos, 25 jaar en ik kom uit een klein dorpje genaamd Tuitjenhorn. Ik volg de opleiding Social Work aan het InHolland Alkmaar. Ik zit op dit moment in de laatste fase van mijn opleiding waarin ik mijn scriptie aan het schrijven ben. En die scriptie schrijf ik hier bij de Kolewa Foundation in Bali.

In juni vorig jaar had ik bedacht dat ik graag naar Bali wilde gaan om mijn afstudeerproject daar te schrijven. Ik heb via YPI contact gekregen met Kolewa waar ik mijn sollicitatiebrief naar toe heb gestuurd en daarna ben uitgenodigd voor een gesprek bij Clara en Koos in Utrecht. Ik werd al enthousiaster na het gesprek met Clara en Koos en ik wilde graag mijn afstudeerproject voor Kolewa maken. Na het online gesprek met Syta, Ana en Holdin, was ongeveer duidelijk waar mijn onderzoek over zou gaan en dat ik in februari zou starten bij Kolewa.

Nu woon ik ondertussen 2 maanden hier op Bali in de stad Seminyak, loop ik 1,5 maand stage bij Kolewa en geniet ik van elk klein dingetje. Met een aantal mede studenten uit Nederland verken ik het eiland, gaan we naar feestjes en ontdekken we de cultuur hier op Bali. Ik ben hartelijk ontvangen bij Kolewa, mag met alles mee, krijg veel te zien en ze maken altijd tijd voor mij. Het is heel mooi om te zien hoeveel liefde het personeel geeft aan de patiënten, elkaar en ook aan mij. Hierdoor voel ik mij erg op mijn gemak bij Kolewa en ga ik er met veel plezier heen. De medewerkers nemen mij mee in hun cultuur, laten mij al het eten proeven, laten mij zien waar ze vandaan komen en vertellen mij hoe hun leven is. Ik ben mee geweest naar Nusa Penida om waterfilters uit te delen aan families daar. Dit was een bijzondere ervaring. Zien hoe de mensen daar in de dorpjes leven en hoe blij ze zijn met het waterfilter dat ze van Kolewa krijgen. De omgeving is erg mooi en Wayan en Ana namen me mee naar de prachtige plekjes die het eiland heeft.

Mijn afstudeerproject zal gaan over het vervolgtraject van de kinderen met een gehoorprobleem. Op dit moment gaan er 20 kinderen van Kolewa naar de dovenschool hier, maar nadat ze de school hebben afgemaakt vallen ze weer terug in isolatie. Er zijn weinig tot geen bedrijven die de kinderen willen aannemen.Terwijl deze kinderen hartstikke slim zijn en heel hard kunnen werken, aangezien ze dat hun hele leven al hebben moeten doen. Ik ga onderzoeken wat ik kan ontwerpen om ervoor te zorgen dat de mogelijkheid tot een baan wordt versterkt en vergroot voor de kinderen.

Roos Pannekeet

Hierbij een kort verslag van een nieuwe samenwerking van Kolewa. Laat ik eerst even mijzelf voorstellen: Mijn naam is Marinette van der Graaf. Ik heb altijd al veel interesse in Indonesië gehad in verband met een Indische schoonfamilie en ik heb het land ook al vaak bezocht. Aan het begin van de coronaperiode hadden mijn man en ik de gelegenheid om van een ouder Nederlands echtpaar enkele jaren resterende lease-hold van hun villa op Bali over te nemen en sinds het reizen weer mogelijk is, komen we daar met enige regelmaat. Daarnaast volg ik al langere tijd de berichtgeving over Kolewa op facebook. Vanwege hun goede werk voor de lokale bevolking wilde ik tijdens ons vorige bezoek aan Bali graag een donatie doen en enkele oude brillen op sterkte overhandigen, zodat die nog zinvol ingezet konden worden. Een paar dagen voor de afgesproken datum kreeg ik via een bekende op Bali nog meer brillen en een verzameling gehoorapparaten.

Vooraf had ik met Syta Plantinga contact gehad en had ik begrepen dat zij toen in Nederland verbleef. Ik was dan ook verbaasd dat zij uit een auto stapte die gelijktijdig met ons bij Rumah Bicara van Kolewa aankwam. We maakten kennis met Syta, Koos en het Balinese team van Kolewa en kregen uitgebreid uitleg over hun werk waarmee ze kinderen met diverse aandoeningen toegang geven tot medische zorg. Vaak worden de medische ingrepen wel vergoed, maar hebben de families geen geld voor de reis naar en verblijf in Denpasar, wat dan door Kolewa wordt opgepakt. Ook kregen we een rondleiding door het huis Rumah Bicara. We zagen de kinderen met hun ouders/begeleiders die er momenteel verbleven en de slaapkamers met grote bedden. We hoorden over de dove kinderen die met een pendelbusdienst naar een speciale dovenschool gaan, de lessen gebarentaal aan ouders, overige activiteiten voor de ouders en kinderen in Rumah Bicara en zagen de lange wachtlijst voor operatie van kinderen met een schisis (hazenlip) afkomstig van veel andere Indonesische eilanden.

Syta vertelde dat ze heel blij was met de spullen die ik had meegebracht, maar dat de gehoorapparaten die ze uit Nederland kreeg vaak alleen geschikt waren voor ouderen en niet voor kinderen. Dat zette mij aan het denken, want ik werk namelijk als klinisch fysicus in het Radboudumc. Binnen onze beroepsgroep zijn er ook klinisch fysici audiologie, dus eenmaal terug in Nederland heb ik contact gezocht met een collega van mij, audioloog Jan-Willem Wasmann. Met hem heb ik overlegd of het misschien mogelijk zou zijn om als Nederlandse audioloog Kolewa te helpen. Jan-Willem stond hier positief tegenover en ik heb vervolgens een online meeting tussen Jan-Willem, Syta, Koos en mijzelf georganiseerd. Tijdens deze meeting werd iedereen heel enthousiast en werd er veel kennis gedeeld. Kolewa bleek veel zaken al goed op orde te hebben zoals een samenwerking met een Balinees audiologisch centrum, regelmatige gehoorcontroles bij een groep van 60-70 kinderen en contacten met chirurgen. Aan Nederlandse kant wil Jan-Willem zich er sterk voor maken om te proberen of hij leveranciers geschikte gehoorapparatuur kan laten doneren die op Bali langere termijn goed gehouden kan worden. Er werd zelfs gefilosofeerd over wat er nodig zou zijn om misschien in de toekomst enkele kinderen te laten opereren om een cochleair implantaat te plaatsen, waarbij de apparatuur dan uit Nederland zou moeten komen en de operatie in Denpasar plaats zou moeten vinden. Duidelijk ideeën genoeg. Inmiddels is er door Roos Pannekeet, een Nederlandse student bij Kolewa, geïnventariseerd aan welk type gehoorapparaat er momenteel de grootste behoefte is en is er ook een nieuw overleg gepland. Het moet natuurlijk nog echt gaan lopen, maar het lijkt erop dat er een nieuw samenwerkingsverband tussen medewerkers van het Radboudumc en Kolewa aan het ontstaan is.

Marinette van der Graaf

Kumpulan Den Haag (een vriendengroep) bekommert zich om kansarme kinderen met name op Bali en Indonesië. Vele leden hebben een band met het oude Indië. Jaarlijks doneren ze geld om 3 tot 5 kinderen aan schisis (hazenlip en/of open gehemelte) te laten opereren. Leden van Kumpulan Den Haag, Tejo, Miranda en Ed verbleven eind vorig jaar op Bali en zijn naar Rumah Bicara (het opvanghuis van Kolewa) gegaan om de kinderen te bezoeken.

Miranda vertelt: Een bezoekje aan Kolewa Rumah Bicara geeft mij altijd zo’n voldoening. Er heerst daar een vreedzame sfeer. De leden van staf zijn altijd vrolijk en zorgzaam, de begeleiders van de kinderen vriendelijk en de kinderen heel verlegen. Het is ook zo aandoenlijk om de kinderen te zien voordat zij nog geopereerd moeten worden of net terug zijn uit het ziekenhuis. Zo vlak voor het eind van 2022 heeft Kumpulan Den Haag gelukkig nog drie kinderen kunnen laten opereren. Twee met een open gehemelte en bij één een bot transplantatie in haar boven gebit.

  

Vandaag zijn de kinderen net terug uit het ziekenhuis en hebben Ed, Tejo en ik de kinderen opgezocht. Het zijn zulke lieve kinderen ondanks dat ze pijn hebben. Ik heb dan de neiging om de kinderen mee naar huis te nemen. Maar helaas en gelukkig ook dat dat niet kan. Soms word ik zo verdrietig als ik weet dat er nog zoveel kinderen zijn die hulp nodig hebben. Maar degenen die geholpen zijn krijgen een mooie toekomst en daar gaat het om. Tot op heden heeft de Kumpulan Den Haag 32 kinderen kunnen laten opereren.

 

 

Oswalde Ema Pati is Geboren op 09-08-2016 en heeft een hazenlip en komt ook van Bajawa op Flores. De vader van Oswalde vertelt: Er is geen hazenlip in de familie. De eerstekeer dat ik mijn dochter zag, was ik geschokt en verdrietig, want toen mijn vrouw zwanger was, deden we een echotest. De dokter zei dat mijn baby een jongen was en toen mijn vrouw de baby ter wereld bracht, vertelde de verpleegster me dat mijn baby een jongen was. Op alle documenten stond dat mijn baby een jongen was, maar ik had mijn baby nog niet gezien omdat ik naar de stad moest gaan om wat documenten te halen, en toen ik terugkwam, kwam de verpleegster plotseling en zei dat mijn baby een meisje was en dat ze een hazenlip had. Ik klaagde omdat ik wist dat er vrouwen waren die tegelijkertijd een baby ter wereld brachten. Maar de verpleegster zei dat het mijn baby was. Op dat moment was mijn vrouw zo verdrietig en geschokt, en ik ook. Maar we kunnen niets doen, dus gaan we naar huis en proberen we haar te accepteren en goed voor haar te zorgen. Andere mensen steunen ons, maar sommige mensen die mijn dochter pesten, maken me verdrietig.  Oswalde is geopereerd op 28 november