Ze kennen elkaar al jaren, Syta en Yvonne! Als donateur en vrijwilligster zet ze zich steeds weer opnieuw in voor de kindertjes met een medische hulpvraag in Indonesie! Dat doet ze veelal ten gunste van Stichting Kolewa en dus werd het hoog tijd dat onze voorzitter haar een interview afnam. Lees hier het bijzondere verhaal van een zeer betrokken en zorgzame Kolewa-vriendin!
S: Yvonne, leuk je te mogen interviewen. We gaan het hebben over jouw betrokkenheid bij Stichting Kolewa. Je zet je regelmatig voor ons in en zijn nieuwsgierig naar hoe dat allemaal begonnen is en wat je zoal hebt gedaan. Maar eerst: Stel jezelf even voor, wie ben je, met wie ben je en wat doe je in het dagelijks leven?
Y: Ik ben Yvonne Soplanit, ben 64 jaar jong en al 29 jaar werkzaam in de verzorging.
Daarnaast ben ik de echtgenote van Jan Soplanit, de moeder en schoonmoeder van onze lieve kinderen: Rebecca, Patrick, Daniel en Elyse en de trotse oma van 4 mooie, lieve en gezonde kleinkinderen : Dani, Jami, Madelief en Fennah. Naast mijn baan, vind ik het erg leuk om te bakken, te koken (met name de Molukse keuken) en te genieten van onze vakanties en uitstapjes
S: Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met stichting Kolewa en door wie?
Y: Tijdens onze vakantie in 2012, brachten we een bezoekje aan onze vriend Marcello Supusepa. Zoals voorafgaande gaande jaren hadden we van alles bij ons: verbandartikelen, brillen, gehoorapparaten, kleding en een enveloppe met inhoud. We waren opzoek naar een bestemming… Marcello heeft ons in contact gebracht met stichting Kolewa. Hetgeen Kolewa doet sprak ons direct aan en de “match” was gemaakt!
S: Daarna besloot je je voor ons in te zetten, waar werd je door geraakt in eerste instantie?
Y: Ik weet nog dat we erg onder de indruk waren van de kinderen die er destijds waren: kindjes met een hazenlip, maar ook een jongetje met ernstige brandwonden.
We spraken met hun ouder of familielid (voordeel van een man van Molukse afkomst, die de taal kent). De liefdevolle verzorging, de geweldige werkwijze van Kolewa – hoe de kinderen worden gehaald en terug gebracht -, de eenheid ongeacht geloof of eiland van afkomst, het mooie doel en de geweldige resultaten. Dit samen met de spontaniteit van het team: hier konden we iets mee en dit wilden we gaan steunen
S: Welke akties heb je door de jaren heen al opgezet voor Stichting Kolewa? Ik weet dat je op verschillende manieren actief bent, zelfs tijdens je werk vertel je er toch over aan cliënten?
Y: De daaropvolgende jaren, was ik dagelijks druk met het “scoren” van bruikbare spullen. Er is in de afgelopen jaren heel veel meegegaan, waaronder medicatie als kinder-paracetamol en stoma-zakjes etc. Ik was vaak tot laat in de avond bezig om e-mails te versturen en zo heb ik een complete hechtset met een waarde van € 600,00 losgekregen, 80 geitenspenen en verband artikelen via apotheken. De DA drogist in Emmen had ieder jaar wel iets om mee te geven, zo ook opticiens en audiciens voor brilmonturen en gehoorapparaten. Via social media vroeg ik aandacht voor Kolewa aan familie, vrienden en kennissen. Dat zorgde voor mooie donaties die we ieder bezoek weer konden overhandigen.
Samen met Rinnie en Bram de Groot van Project Namaste (ook hele actieve vrienden van Kolewa) meerdere keren op het Full color festival in Emmen gestaan met een stand: opbrengst voor Kolewa. Altijd met heel veel plezier gedaan! Helaas ging het dit jaar niet door i.v.m. het corona-virus.
Natuurlijk kwamen onze Bali- en Kolewa bezoekjes ook ter sprake op mijn werk. Een leuk verhaal is, dat een cliënt een nieuw overhemd van haar man had, hij vond hem vreselijk en zij vond het zonde om hem weg te gooien… voorzichtig opperde ik dat ik het overhemd mee kon nemen naar Bali ? Ze vonden het een fantastisch idee: Klemens een voormalig schisis-patient – nu werkzaam bij Kolewa, kreeg het overhemd voor zijn kerkbezoeken op zondag. Klemens had geluk, de man van een andere cliënt was overleden en zijn vrouw had een zo goed als nieuw horloge van hem. Wat moest ze er nu mee?? Ik dacht direct aan Klemens en wat was hij blij met dit kado!
Zo leuk is het steeds weer dat ik voor mijn vakantie diverse envelopjes mee krijg voor de “arme” kindjes van Kolewa. Eenmaal thuis ben ik dan weer druk om met foto’s te laten zien dat alles een goede bestemming heeft gekregen
S: Je komt je donaties vaak persoonlijk brengen op Bali, zijn jullie echte Bali-lovers of moeten we dat breder zien? Indonesië heeft natuurlijk meer eilanden.
Y: Afgelopen juli was een succesvolle aktie bij de Jumbo in Emmen: emballage bonnen inleveren voor Kolewa! Helaas heb ik de opbrengst niet persoonlijk kunnen overhandigen, we hebben onze reis voor dit jaar moeten uitstellen. Bali zit vanwege corona op slot. Normaliter is het vaste prik tijdens ons bezoek aan jullie stichting op Bali boodschappen te doen! Een donatie in de vorm van levensmiddelen e.d, rijst, olie, meel, zeep, schoonmaakartikelen en snoep (een kind is een kind en houd van snoep hahaha) ter plekke gekocht want daarmee steunen we ook de plaatselijke winkeliers.
Door de ziektegeschiedenis van mijn man, beperken we onze vakanties tot Bali en de laatste twee jaar een paar dagen Jogjakarta (qua gezondheidszorg zit je op Bali net even iets beter dan op de andere eilanden), neemt niet weg dat we ook de andere eilanden een warm hart toe dragen, met name Ambon en Timor (Rote) waar mijn schoonouders vandaan komen. Lombok hebben we via Kolewa na de aardbeving ook gesteund.
We waren heel blij dat er vorig jaar kinderen uit Ambon succesvol zijn geopereerd. Voor deze “Ambon” kindjes hebben we op de Facebook site : Ik heb hart voor het Moluks erfgoed, aandacht gevraagd. Hartverwarmend was het om de lievelingsknuffel “Muis” van Dakota Tetelepta mee te nemen naar Bali voor Mirakel, die met zijn oma in Rumah Bicara verbleef. Vanuit onze familie wil ik speciale dank uitspreken voor de inzet van Tony Manusama, Christian Pattipeilohy en de altijd lachende Holldyn. We hopen dat na Covid-19 er meer kinderen uit de Molukken geopereerd kunnen worden en gaan ons best doen om hier aandacht voor te vragen.
S: Als jullie in Sanur zijn ontmoet je veel Nederlandse toeristen, vertel je die ook over Kolewa? Neem je wel eens mensen spontaan mee naar Rumah Bicara?
Y: Sanur is onze “place to be” en het is altijd weer leuk om mede Nederlanders te vertellen over Kolewa: kleine dingetjes die je kunt doen, waar veel mensen niet bij stil staan zoals het bewaren van de zeepjes en shampoos. Eind 2016 zijn we met het hele gezin naar Bali geweest, daar hebben de kinderen en kleinkinderen een bezoekje gebracht aan Kolewa. Ze waren onder de indruk en de aanwezige patientjes vonden het ook geweldig.
Het is goed voor onze kleinkinderen om te zien dat niet alle kinderen het zo goed hebben als de kinderen in Nederland en dat niet alles vanzelfsprekend is!
Als er een vraag op Bali site op de verschillende social media kanalen komt over wat te doen op Bali met kinderen, adviseer ik altijd een bezoekje aan Rumah Bicara in Denpasar.
S: Wat voor band heb je inmiddels opgebouwd met het team op Bali, ik hoorde dat je onder andere erg mee leefde met de zwangerschap van Holldyn?
Y: We hebben een hele leuke band opgebouwd met het Kolewa team, superleuk om ze ieder jaar weer te ontmoeten! Ook leuk zijn de FB contacten als we in Nederland zijn.
De zwangerschap van Holldyn hebben we vol spanning gevolgd en bij het verzoek om een bijdrage voor een twins bedje, twijfelden we geen moment!
S: Jullie kunnen nu al een hele tijd niet meer reizen door de situatie rondom het Corona-virus. Wat voor impact heeft dat op jullie?
Y: We leven in één klap in een hele andere wereld door het Coronavirus. Alles gaat anders dan dat we ooit hadden kunnen bedenken. We zien via filmpjes en foto’s van de ellende die het virus aanricht. Dat doet zeer en maakt ons zeer ongerust over hoe en wanneer dit eindigt. Wij zijn beperkt in wat we kunnen en mogen doen, maar zolang we hier praten over extra Corona kilo’s door het thuiszitten, laten we dan toch niet mopperen. We steunen Kolewa maandelijks en in deze tijd van Corona proberen we iets extra s te doen voor jullie stichting en voor meerderen die zich inzetten voor het verzorgen van voedselpakketten. Bijzonder leuk vonden we de cakejes aktie! We missen onze familie, goede vrienden en hopen allen in goede gezondheid weer te mogen zien. Met de cakejes staken we hen een hart onder de riem.
S: Mogen we nog lange tijd op jouw steun en aandacht rekenen? Wat zou je als ambassadeur willen zeggen om mensen op te roepen ook “vriend van Kolewa” te worden?
Y: Zolang we kunnen zullen we het werk van Kolewa blijven steunen en zullen we onze ervaringen blijven delen en ons enthousiasme overbrengen op anderen. Dat doen we door te vertellen over al die indrukwekkende momenten die we deelden met stichting kolewa:
Zoals Ireen uit Timor met een ontzettend dikke buik, ik weet nog dat we het er over hadden dat het meisje waarschijnlijk vol met wormen zat. Toen we destijds in november weer kwamen hadden we medicatie meegenomen. Kort daarna werd Ireen naar Bali gehaald , daar bleek dat het mooie dappere meisje eierstok kanker had. Ze is na twee chemokuren overleden. Ireen is met de knuffel van onze kleinzoon Dani op haar kist, terug gebracht naar Rote en daar op 12 jarige leeftijd begraven.
Wat me ook bijgebleven is het meisje met het syndroom van Down, ze was zo blij met de kleren van onze Madelief dat ze drie rokken, drie shirts en twee leggings over elkaar aan had getrokken! Zo kan ik nog heel wat momenten benoemen! Bijvoorbeeld alle foto s van voor en na een schisis-operatie, onvoorstelbaar hoe mooi ze allemaal zijn.
Laten we dankbaar zijn dat we onze kinderen en kleinkinderen kunnen en mogen opvoeden in een welvarend land als Nederland. (We zijn er natuurlijk wel van bewust van de gevolgen die het Coronavirus ook in Nederland aanricht).
S: Dankjewel voor je inzet, enthousiasme en steun… en het beantwoorden van de vragen.
Zet jij jouw netwerk in om te laten zien wat we op Bali doen voor kinderen met een hoorprobleem?
n omgevallen olielampje veroorzaakte bij Febiyanto op zevenjarige leeftijd een grote brandwond aan zijn rechterbeen; zijn boven- en onderbeen smolten in zijn knieholte aan elkaar en hij kon zijn been niet meer strekken. Omdat het ziekenhuis ver weg was en er geen geld was, kreeg hij geen behandeling, alleen wat traditionele medicijnen. Gevolg: Febiyanto kon de komende negen jaar niet lopen. Toen we hem voor het eerst ontmoetten verplaatste hij zich door met zijn achterwerk over de grond te schuiven. Febiyanto is een van de twaalf brandwondenpatiënten die tijdens de operatie-marathon van september 2019 zijn geopereerd. Vanuit zijn beide dijen werd vlees gehaald en zo werd ruimte gemaakt om zijn rechterbeen te kunnen gaan strekken.
er vlees? Steeds meer mensen doen het en ook voor vegetariërs is het een uitkomst dat de Indonesische keuken zo divers is. In plaats van kip of varken wordt namelijk vaak tofu of tempeh gebruikt. Onze keukenprinses Heldi maakte deze week tempeh kecap: gebakken tempeh in een kecap saus met rijst.
Voor vier personen, heb je nodig:
