Na vijf jaar trouwe dienst, op een leeftijd van tien jaar oud, hebben we onze 4Wheeldrive Ford Ranger met pensioen gestuurd. De auto werd dagelijks ingezet voor ontelbare ritten door de bergen, het bevoorraden van de vluchtelingenkampen tijdens de uitbarsting van de Mount Agung en transport van patiënten. Niet alleen de leeftijd van de auto was het probleem: recentelijk onderging de auto een paar prijzige en langdurige reparaties. Het merk Ford heeft zich teruggetrokken uit Indonesië, onderdelen moeten uit het buitenland komen en verzekeringsmaatschappijen zijn niet zo happig om een Ford-mobiel te verzekeren.

Kortom, de Ford is te koop gezet en we gingen op zoek naar een vervangend exemplaar. Uiteindelijk vonden we deze op Lombok: de Toyota Hi-Lux. Een fraai exemplaar, slechts twee jaar oud en 35.000 km op de teller. Eind november reisden vrijwilligers Peter en Michiel Veenstra af naar Mataram om de auto op te halen. Inmiddels heeft een lokale carrosserie-bouwer er een extra cabine opgebouwd. Dit alles werd haalbaar dankzij een mooie bijdrage van sponsors als Red Carpet Champagne Bar uit Bali en Imas trainingen uit Nederland. Binnenkort zal hun logo prijken op onze nieuwe Outreach Car, net als dat van goede Kolewa vrienden zoals Project Namaste, Stichting Pikulan, OBS de Krullevaar en Tim & Tom Produkties.

Uw logo ook op onze onze auto? Neem contact op via info@kolewa.com en we informeren u over de mogelijkheden.

Brandwonden operatiemarathon 2019 

Tijdens het scouten van patiënten op de verschillende Indonesische eilanden, kwamen wij meer en meer kinderen en jong-volwassenen tegen met ernstige vergroeiingen door slecht of niet behandelde brandwonden. Stuk voor stuk schrijnende situaties. Ook deze kinderen wilden wij heel graag helpen en in no time ontstond er een wachtlijst. De Australische dokter Tim Cooper en dokter David Duncan Smith uit Nieuw-Zeeland reisden naar Bali om onder toeziend oog van dokter Anom en zijn team te opereren. Dit initiatief leidde in mei 2018 tot onze eerste ‘brandwonden operatiemarathon’. Twaalf geselecteerde patiënten konden wij naar Bali laten afreizen. Ernstige en minder ernstige gevallen, maar voor allen een levens-veranderende ingreep.

De wachtlijsten werden langer en langer. Veel papierwerk, toestemming van de familie, een begeleider kiezen….. het kostte ons team tijd, energie en geld. Maar het lukte wederom. In september 2019 kon voor de tweede maal een operatiemarathon georganiseerd worden en opnieuw kwamen 12 patiënten naar Bali.

Op vrijdag 6 september 2019 werden alle patiënten door Dr. Tim en zijn team gezien en direct de volgende dag startten de eerste operaties. Van de 12 patiënten verblijven er inmiddels, 2,5 maand later nog 4 bij ons. Twee in ons opvanghuis ‘Rumah Bicara’ en voor de andere twee huren wij een speciale kamer met air-conditioning. Wondverzorging, controles en fysiotherapie is de fase waarin wij hen nog begeleiden. Oefenen, oefenen en oefenen en dat valt niet altijd mee. Maar met elkaar geven we niet op. Deze jonge jongens gaan lopend ons opvanghuis verlaten. Nog even en ook zij kunnen weer naar huis en hun nieuwe toekomst tegemoet.

Ook voor 2020 hebben wij alweer een groep kinderen op de wachtlijst staan Dr. Tim en Dr. David hebben aangegeven opnieuw naar Bali af te reizen om ook deze jonge mensen een nieuwe toekomst te geven.

Heldi te zien op Australische TV, na haar derde operatie in september op Bali.

In het afgelopen jaar is het verzorgingsgebied naast de NTT en NTB eilanden uitgebreid naar de Molukken. Op 4 juli reisde het team van Yayasan Kolewa Harapan Indonesia, (onder deze naam is de stichting officieel geregistreerd in Jakarta) af naar Ambon. Er werden goede contacten gelegd met onder andere de artsen van de Puskesmas in Hutumuri en de mensen van Berkat Ambon en werden Christian E. Hatulesila-Pattipeilohy en Tonny Manusama onze lokale scouts en contactpersonen voor dit eiland. Ons team legde vele huisbezoeken af, bezocht het Caleb weeshuis en er werd een goede fundering gelegd voor het toekomstige hulpverleningsprogramma voor kinderen die worden geboren met een hazenlip of open gehemelte.

Enkele dagen later reisde het team terug naar Bali met maar liefst zeven kinderen, samen met moeder, oma of opa. Een medische reis met een enorme impact voor de rest van hun leven. Inmiddels zijn Mirecle, Rezky, Brian, Hizir, Marthin, Elbarelia en Brean geopereerd, hersteld en weer veilig thuis. Kolewa is vanaf dat moment meer en meer bekend geworden op Ambon en de naburige eilanden, met als resultaat dat er op 10 september al weer drie kinderen in het opvanghuis Rumah Bicara in Denpasar zijn gearriveerd. Carlissa, Patricia en Helen hebben hun operatie aan hazenlip of gehemelte al achter de rug. De gemiddelde verblijfduur is circa drie weken.

Putri Patricia Lethulur is financieel geadopteerd door de Kumpulan Groep Den Haag: een geweldige verrassing! Leden van deze groep bezoeken regelmatig het opvanghuis Rumah Bicara op Bali en zijn het gehele jaar zeer betrokken.
Afgelopen november hebben we Ed en Miranda Monteiro en Tejo Swart persoonlijk kunnen bedanken, Bali stond als vanouds op hun reis-programma. Dit tijdens het verblijf van de derde groep kinderen uit de Molukken, waaronder een tweeling, beide geboren met een hazenlip.

Stichting Kolewa brengt verandering in het leven van kinderen met een medische hulpvraag. De aanpak is uniek: we verzorgen de totale ‘medische reis’ die het kind maakt. Dit betekent medisch onderzoek, het aanbieden van de operatie en het verstrekken van hulpmiddelen. Tijdens deze medische reis proberen we de kinderen zoveel mogelijk ‘plezier’ te laten beleven. In het opvanghuis wordt dagelijks geknutseld, gedanst en gezond gegeten!

In de praktijk van huisarts Koos van Alphen, kwamen ze met regelmaat ter sprake, de bijzondere patiënten met ingewikkelde medische problematiek die Syta Plantinga, oprichter van Stichting Kolewa, en haar man Peter Veenstra tegenkwamen tijdens de ‘outreach’ op de afgelegen eilanden rondom Bali. Syta vertelde en Koos vroeg zich af, zou ik daarin meer kunnen betekenen?

Tijdens hun vakantie op Bali in 2016 werden Koos en zijn partner natuurlijk mee op pad genomen. Direct was de belangstelling gewekt bij Koos; wat doen ze hier met heel weinig heel veel en wat kun je hier met heel weinig veel doen. Het was bijzonder om met eigen ogen kennis te nemen van de projecten van Kolewa.

Als je Koos vraagt naar wat hem vooral opvalt; ‘de algemene ontwikkeling en kennis over gezondheidszaken in Indonesië is een stuk minder en er wordt sneller naar een arts gegaan en bv naar antibiotica gegrepen. Terwijl dit in veel gevallen helemaal niet nodig is. In de Westerse wereld kijken we bijv bij koorts het eerst even aan of gebruiken simpeler interventies waardoor bijvoorbeeld een kindje met een ontsteking sneller opgeknapt is. 

Wat mij heel erg getroffen heeft, is het accepteren van, het is zoals het is. Ik ervaar een groter incasseringsvermogen bij de mensen daar dan in onze Westerse samenleving. Het hoort meer bij het leven. Dat heb ik wel meegenomen naar hier, accepteren van de dingen zoals ze zijn. Niet alles is maakbaar of oplosbaar.

Bij de 1^e reis naar Bali is het niet gebleven, Koos is de afgelopen jaren diverse malen naar Bali gekomen, ‘van lieverlee ben ik er steeds meer ingerold. Vroeger, nog tijdens mijn studie had ik de wens een aantal jaren naar Afrika te gaan, toen kon het niet. Ik heb altijd gezegd, je weet maar nooit. En toen Kolewa op mijn pad kwam begon er toch weer iets te kriebelen’. 

Over waarom ook hij zich belangeloos inzet voor Kolewa hoeft Koos niet lang na te denken; ‘ik zie bij alle mensen die betrokken zijn, het bestuur, het team, de vrienden, hetzelfde, ze gaan er allemaal helemaal voor. Iedereen voelt zich aangesproken tot deze manier van structureel iets goeds kunnen doen. Voor mensen die geen kans of mogelijkheid hebben om gebruik te maken van de voorzieningen binnen de gezondheidszorg, die er wel zijn. Omdat het letterlijk onbereikbaar voor ze is of simpelweg onbetaalbaar. Kolewa zet zich in waar mogelijk, alles overstijgend, los van ras, religie of aanziens des persoon. 

Ze proberen zo ook het taboe te doorbreken waardoor kinderen en ook volwassenen puur door een zichtbare fysieke afwijking worden weggestopt, niet naar school gaan en daardoor heel kwetsbaar in het leven komen te staan. Kolewa probeert er alles aan te doen dat deze kinderen niet buiten de boot komen te vallen. Met intensieve begeleiding en aandacht. Niet alles wat ze onderweg tegenkomen kan worden opgelost maar ze hebben en houden de mensen in het vizier.

Kolewa zet zich breed in voor verbetering van de gezondheid, niet alleen door de operaties maar ook door bewustwording over voeding en het inzetten van waterfilters zodat de gezinnen over schoon drinkwater beschikken.

 

 

 

 

 

 

 

Koos, Kolewa krijgt vaak de vraag, komt schisis daar veel meer voor dan hier? Ja, dat is zo, daar is ook onderzoek naar gedaan. Maar waardoor dat komt is toch niet eenduidig, Het heeft zeker met voeding te maken. Door het slikken van foliumzuur (pre-nataal) hebben we vooral het aantal baby’s geboren met spina bifida in Nederland zien teruglopen. Kinderen geboren met schisis eigenlijk niet eens zo veel. En er is een genetische factor, maar het is zeker niet 1 op 1 erfelijk. 

En de vraag waarom slikken de vrouwen in Indonesië dan geen foliumzuur? ‘Hier bij ons is de zorg overgeorganiseerd, je hoeft zelf eigenlijk niets eens na te denken, alles wordt voor je geregeld en daar is eigenlijk nog niets georganiseerd. Daar ligt nog wel een belangrijke rol ook voor de overheid en de gezondheidszorg. Hopelijk kunnen stichtingen als Kolewa daar ook een rol in spelen. Daar ligt nog wel een weg te gaan.

Koos blikt vooruit, enkele maanden geleden maand begon zijn opvolger. Na 35 jaar als huisarts, sinds 2002 vanuit zijn praktijk in Alphen aan den Rijn, gaat hij de komende maanden afbouwen en zijn praktijk overdragen. ‘Mijn plan is om vaker en langer op Bali te zijn en mijn medische kennis nog meer voor Kolewa te kunnen inzetten. Geen medische handelingen verrichten maar een stukje bijdragen aan de algemene ontwikkeling binnen het Kolewa team. Dan gaat het over basisprincipes binnen de gezondheidszorg. En hoe mooi als deze kennis zich dan als een olievlek verder gaat uitspreiden. Dat is voor mij een enorme uitdaging, net zoals het bahasa leren!!’