Delsi Kapitan is geboren met een hazenlip en kon daardoor lastig eten, praten en zelfs spelen. Maar dat is nu verleden tijd. Het twee-jarige meisje is onlangs geopereerd en kan nu net als andere peuters weer goed eten, spelen en leren praten.

De kleine Delsi Kapitan kijkt bedachtzaam en nieuwsgierig om haar heen, terwijl ze sabbelt op een sojaboon. Dat gaat nog niet zo makkelijk met een hazenlip, maar door de boon steeds terug te duwen met haar handje heeft ze een manier gevonden. Met haar grote bruine ogen kijkt ze verlegen rond, en ze verstopt zich steeds even in de armen van haar vader Wilhelmus Kapitan. Samen met hem is ze net aangekomen in ons opvanghuis Rumah Bicara, waar Delsi wordt voorbereid op de operatie. Dit is de eerste keer dat zij en haar vader op een ander eiland zijn dan hun woonplek Seram. De reis naar Bali duurde al met al meer dan 14 uur.

Het Indonesische eiland Seram ligt afgelegen en is vele malen armer dan Bali. Voor de familie Kapitan is elektriciteit een luxe die zij niet kennen. In een houten hutje woont de familie met acht man, en iedereen werkt hard om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Delsi’s vader vertelt dat hij elke dag houthakt in het bos, en het hout probeert te verkopen op de markt. “Maar ik heb vaak slechte dagen,” vertelt hij, “de dagen dat ik niet verkoop, verdien ik niets. Mijn vrouw en ik hebben zes kinderen en we moeten meestal rondkomen van minder dan €60 per maand.”

In Indonesië verschilt het gemiddelde inkomen per streek, maar vaak schommelt deze tussen de €120 en €200 per maand. De familie Kapitan verdient ver onder modaal: een operatie voor de kleine Delsi zou de familie nooit kunnen betalen. Een reis naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis duurt twee uur met de auto en een uur met de boot en kost €15. Wilhelmus vertelt dat dat een onbetaalbare reis zou zijn. Laat staan dat ze een operatie kunnen voor Delsi kunnen betalen van €585.

Twee weken geleden kreeg onze lokale scout lucht van de kleine Delsi. Stichting Kolewa vrienden Ed en Miranda Monteiro van de Kumpulan Groep Den Haag waren meteen verkocht toen ze hoorden van Delsi en haar foto’s zagen. Ze boden aan om te sponsoren. Snel werd alles in gang gezet: een van onze vrijwilligers reisde naar Seram en haalde Delsi en haar vader op om mee te gaan naar ons opvanghuis op Bali.

Wilhelmus vertelt verrast: “Ik kan nog steeds niet geloven dat we deze kans hebben gekregen. We hadden eigenlijk al geaccepteerd dat onze kleine meid voor altijd zo door het leven zou moeten. Ik ben zo opgelucht. Delsi zou anders weinig kans hebben op een baan en eten gaat zo moeilijk waardoor ze ondergewicht heeft gekregen.”

Behalve moeilijk eten en praten, worden mensen met een hazenlip vaak ook buitengesloten. Daardoor raken ze soms in een sociaal isolement: ze maken minder snel vrienden, vinden geen partner en ook een baan krijgen lukt vaak niet. Voor Delsi is deze kleine ingreep een grote verandering voor de rest van haar leven.

Door: Varja Dijksterhuis

Een mooie documentaire over het werk van ons team in Indonesie, gefilmd door Colin Hut.

Maak kennis met de wereld van Stichting Kolewa. Een wereld waarin we kinderen met een hazenlip of open gehemelte een levensveranderende operatie bieden. Mede dankzij donaties van mensen met een hart voor het kind in nood is dit mogelijk!

Op dit moment is onze medewerkster Widia in Sumba, in het gebied rondom Tambolaka. Sumba is een van de armste eilanden van Indonesie. Toerisme staat nog in de kinderschoenen, het heeft nog weinig te bieden. De bevolking is vaak aan het overleven vanwege de enorme droogte en medisch gezien zijn er weinig behandelingen mogelijk. Sinds anderhalf jaar reist Widia maandelijks naar het eiland om te scouten, kinderen op te halen en weer naar huis te brengen. Dit is intensief, risico-vol vanwege de slechte infra-structuur en soms hartvertscheurend. Samen met onze lokale scout Silas struint zij dorp na dorp af om families met schisis-kinderen hulp te bieden.

Zojuist stuurde ze ons een aantal foto’s van de kleine Daniel Bulu. Zittend voor een, in onze westerse ogen, armoedig groen huisje met de baby in haar armen. Het moedertje kijkt verlegen lachend in de camera. Ze is nog zo jong! Eigenlijk te jong om wat haar nu overkomt te behappen. Na negen maanden zwangerschap schonk zij het leven aan een jongetje met een meervoudig gespleten lip. Dit gebeurde anderhalve maand geleden en nog steeds zijn zij en haar familie niet van de schrik bekomen. Natuurlijk houdt ze van haar kindje,  ze weet echter uit ervaring dat kinderen met een aandoening als deze het zwaar krijgen binnen de hechte maar ook zeer primitief denkende gemeenschap. Op het moment dat Widia en Silas haar bezoeken blijkt de toekomst van de kleine Daniel echter niet het enige probleem.

HET KAN NIET VAN MIJ ZIJN! Het is niet de eerste keer dat een reactie als deze, mij in Indonesie ter ore komt. Met enige regelmaat komt het voor dat de verwekker in kwestie zich niet kan voorstellen dat het kindje met een hazenlip uit zijn “koker” komt. De jonge moedertjes worden dan weg gestuurd, retour naar het ouderlijk huis, om nooit weer terug te hoeven komen. Moeder en kind worden verbannen.

Zo ook in dit geval. Het moedertje van Daniel moet het nu alleen opknappen. Ze moet maar zien hoe ze het rooit. Maar een ding is zeker, het is haar kindje, ze heeft het lief en ze gaat er voor, samen met ons van Stichting Kolewa. We zullen er eerst voor zorgen dat Daniel snel op gewicht komt. We voorzien hem van gezonde baby-melk en zodra hij 3 maanden en 5 kilo is, we een sponsor voor de reis- en verblijkosten hebben gevonden,  zal hij  worden geopereerd op Bali. Met een dergelijke schisis is er nog een hele weg te gaan. Die slaan we gezamelijk in!

 

Hulp daarbij kunnen we gebruiken! Uw financiele steun is meer dan welkom… een toekomst met een lach voor de kleine Daniel!

Syta Plantinga, voorzitter.

Alhor, de eerste missie zit er op, er is werk aan de winkel!

Op 28 oktober j.l. reisde een Kolewa-delegatie voor de eerste keer af naar het eiland Alor. Vanaf Denpasar (Bali) via Kupang (Timor) vlogen we naar Mali-airport. Een korte landingsbaan en flinke windstoten maakten dat we een spannende landing ervoeren. Met name de Indonesische teamleden waren even van de kaart, maar herstelden zich snel.

Bij de uitgang stonden Zarus en chauffeur Frenky te wachten, via via was het ons eerder gelukt een lokale contactpersoon in te zetten. Zarus had voor ons een auto geregeld, een hotel gereserveerd en al wat voorwerk gedaan met betrekking tot het lokaliseren van kinderen met een hazenlip.

Alor is een prachtig eiland, nog nauwelijks ontdekt door toeristen, met een fraaie kustlijn, zeven mooie duikspots en een parel-industrie. De mensen leven zeer eenvoudig. Medische hulp (laat staan hoogstandjes als plastische chirurgie) is er beperkt. De inwoners zijn vriendelijk en toegankelijk. Er heerst een relaxte sfeer met een Jamaica-achtige invloed gezien de vele rasta-kapsels die we onderweg tegenkomen. Er worden 15 verschillende talen gesproken die allen gedefinieerd worden als “Papuan”. Gelukkig spreekt Zarus gewoon Bahasa Indonesia en een beetje Engels.

Accomodaties en restaurant zijn van lokaal niveau. Het slapen, douchen en toilet-gebruik waren afzien. Het eten daarentegen op zijn Indonesisch “enak” (lekker). We logeerden in Hotel Kenari, geen aanrader voor de westerling, maar bij gebrek aan beter min of meer acceptabel. Een kwestie van doorzetten zullen we maar zeggen.

Onze nieuw-bakken scout heeft onze komst goed voorbereid. We bezoeken tal van consultatiebureau’s en scouten meerdere schisis-kinderen, waarvan we drie meenemen naar Bali voor een operatie. We maken een kleine oversteek per boot naar het eilandje Kepa en bezoeken in Alor-Kecil een traditioneel dorp.

Al snel wordt het ons duidelijk dat we een van de eerste NGO’s zijn met een focus op kinderen met een aangeboren afwijking. De posters en informatie worden overal in dank aanvaard en opgehangen. Een ieder weet patiënten te benoemen en zo gebeurt het dat we Alor toevoegen aan ons verzorgingsgebied in Indonesie.

Op de vierde dag van onze reis nemen we afscheid van Zarus, hij krijgt van ons het aanbod door te gaan met scouten als afgevaardigde van onze Indonesische organisatie Yayasan Kolewa Harapan Indonesia. De voor architect opgeleide jongeman, op dit moment zonder baan of inkomen, heeft in de afgelopen dagen ons aangenaam verrast en deze opdracht wordt met enthousiasme aanvaard. Binnenkort zal blijken of we opnieuw naar Alor kunnen afreizen om de volgende kinderen op te halen, de eerste twee staan inmiddels al op de wachtlijst: een jongetje met een open gehemelte en een meisje met een waterhoofd.