Hallo allemaal! Wij zijn Lianne de Vries en Jorijn Jongman en wij doen gedurende de periode van februari tot en met mei vrijwilligerswerk en onderzoek bij stichting Kolewa. Voorafgaand aan deze periode hebben wij beiden sponsorgeld opgehaald om een kindje met een schisis te kunnen sponsoren voor een operatie. Nu we aangekomen zijn in de laatste maand meedraaien bij stichting Kolewa was het tijd om onze twee sponsorkindjes op te gaan halen. Daarom zijn wij in de periode van 7 tot en met 9 mei naar Sumba gegaan om in totaal vier kindjes op te halen die naar Bali komen voor een operatie. Ersa begeleidde ons tijdens deze trip en toen we aankwamen op Sumba ontmoetten we de lokale scout en de driver voor de komende dagen.

 

 

 

 

 

We zijn eerst naar ons hotel gereden om daar onze tas achter te laten en vervolgens was het tijd om naar de eerste kindjes te gaan. Deze kindjes waren soms reeds geopereerd en sommige kindjes stonden nog op de wachtlijst om geopereerd te worden. Alleen het eerste kindje dat we bezochten, zou 9 mei met ons mee terug vliegen naar Bali en het laatste kindje. Dit laatste kindje is een jongetje van 10 jaar oud en hij is een van de twee kindjes die wij gaan sponsoren. Om bij zijn huis te komen, moesten we over een soort bosweg rijden met veel hoogteverschillen. Het was best even een ‘bumpy ride’, maar toen we er aankwamen en even van de sterren genoten hadden, maakten we kennis met hem en zijn familie. Net zoals bij de andere kinderen die we die dag al gezien hadden, woonden ze met heel veel mensen in een vrij kleine woning. Dat maakte best veel indruk op ons en maakte dat wij ons ook echt wel beseften hoe goed wij het eigenlijk hebben. We waren na deze lange dag en vele indrukken helemaal gesloopt dus gingen na het eten snel op bed. We waren erg benieuwd hoe de volgende dag zou gaan verlopen waarin we ons tweede sponsorkindje zouden ontmoeten en we de kinderen zouden ophalen en naar het hotel zouden brengen.

De volgende ochtend vertrokken we alweer vrij vroeg richting een nieuw dorpje. Hier bezochten we weer een familie en leerden we meer over de traditionele huizen van Sumba. In deze huizen is de onderste verdieping voor de dieren, de tweede verdieping voor de mensen en de bovenste verdieping voor de opslag van eten en drinken. Daarna was het tijd om naar ons tweede sponsorkindje te gaan. Hiervoor moesten we een aardig stuk rijden, zo’n 4 uur. De wegen waren ook niet zoals we hier gewend zijn, want het leek meer op een werkterrein dan op een openbare weg. Maar na een lange rit kwamen we uiteindelijk veilig aan bij de woning waar ons sponsorkindje en nog een ander kindje met hun familie op ons zaten te wachten. Ons tweede sponsorkindje is Dasa. Zij is een meisje van 2 jaar oud. Na een paar foto’s stapten de twee moeders met hun kindjes bij ons in en reden we weer richting Misrael omdat ook hij mee zou gaan naar het hotel. Echter, bleek de moeder van Dasa erg veel last te hebben van wagenziekte, maar na zo’n 8x stoppen, bereikten we uiteindelijk de plek waar we Misrael ontmoetten. Hij reed samen met zijn ouders achter ons aan naar het hotel en toen bleven zijn moeder en hij bij ons en ging zijn vader weer naar huis. In de avond arriveerde ook het kindje wat we als eerste hadden bezocht op dag 1. Toen was de groep compleet. Na het eten bezochten we nog even het huis van Rabin, een jongetje dat inmiddels al bijna 8 maanden bij Kolewa is en toen gingen we naar bed. Morgen zouden we weer richting Bali vertrekken.

Toen we wakker waren geworden en hadden ontbeten, pakten we onze spullen en toen was het alweer tijd om naar het vliegveld te vertrekken. We hebben daar onze ogen uitgekeken, want het bleek veel kleiner en minimalistischer te zijn dan wij gewend waren. Gelukkig verliep alles daar heel soepel en waren we ruim op tijd voor onze vlucht. Na een korte vlucht kwamen we aan op Bali. We beseften ons hier even hoe het eigenlijk voor de ouders van de kinderen zou zijn om hier aan te komen. Een plek waar alles zo ontzettend groot is en zo anders is dan zij thuis gewend waren. Daarom liepen we mooi met de hele groep richting de uitgang. Hier stond Wayan, de driver van Kolewa, ons al op te wachten. Dit was voor ons wel de plek waar onze reis naar Sumba eindigde, omdat wij toen naar huis mochten gaan. Het was een reis waarin we veel geleerd hebben over het leven op Sumba en erg veel nieuwe indrukken hebben opgedaan. Het heeft ons ook een beeld gegeven van hoe veel van van de kinderen, die hier dus komen voor een operatie, het thuis hebben. Het is dan ook een ervaring om nooit meer te vergeten en we zijn super dankbaar dat het mogelijk was om mee te gaan naar Sumba!

Het verhaal van de 16-jarige Jeni is er één zoals er zovele zijn op Bali en de omringende eilanden. Geboren en wonend op Ambon als een van de acht kinderen, vader en moeder werkend in de bouw. Op hele jonge leeftijd (7 maanden) sloeg het noodlot toe. Terwijl het gezin lag te slapen trapte de kleine Jeni een in de buurt staande kerosine-lamp om waardoor de boel explodeerde en er direct brand ontstond. Het huisje, van hout met een zinken dak, brandde als een fakkel. Gelukkig konden alle aanwezigen er op tijd uitkomen, maar hield de kleine Jeni er meerdere ernstige verbrandingen aan over. Hoewel ze direct naar het lokale ziekenhuisje gebracht werd alwaar meerdere operaties werden uitgevoerd was het resultaat onvoldoende. Ze werd op latere leeftijd in Medan nog 2x geopereerd maar zowel aan haar hals als haar hand ontstonden contractuurvorming en verlittekening. Contractuurvorming betekent dat er door het ontstaan van stug bindweefsel vervormingen en vergroeiingen optreden ten gevolge van verkortingen van pezen en spieren. Verdere operaties zouden noodzakelijk zijn maar gebrek aan mogelijkheden ter plekke en financiële middelen om te reizen maakten dat deze operaties uitbleven.

 

 

 

 

 

Totdat het lokale team van Stichting Kolewa met het meisje en haar familie in contact kwam. Er bleek in Nederland een sponsor te zijn die de kosten wilde dragen en na de nodige administratieve hobbels te hebben genomen (COVID-vaccinaties, de juiste verwijsbrieven van het lokale ziekenhuis) arriveerde ze met haar moeder eind december 2022 op Bali. Na onderzoek door plastisch chirurgen vond de eerste operatie plaats op 13-01-2023, een dag voor haar  16e verjaardag. Hierbij werden pinnen in de botjes van haar vingers gezet om de verkromming te corrigeren en werd met huidtransplantaten uit haar been de huiddefecten bedekt.  Het genezingsproces verloopt tot nu toe voorspoedig maar het duurt wel in totaal 3 maanden voordat de volgende operatie kan plaatsvinden. Dan vinden de correcties in haar hals en gezicht plaats waarbij de contractuurvorming verholpen wordt zodat ze uiteindelijk vrij haar nek alle kanten op zal kunnen draaien. Deze tussenliggende tijd, mede vanwege frequente controles van haar hand en vervolgens oefenen, verblijft ze met haar moeder bij Kolewa hoewel dat zeker voor moeder een moeilijke tijd is, wetend dat er thuis 7 kinderen op haar wachten.

Zoals u ziet is de zorg van Kolewa niet alleen gericht op kinderen met een schisis of aangeboren gehoorstoornis. Ook hebben we aandacht voor kinderen die ten gevolge van een ongeval letsel oplopen wat hun ernstig belemmert in hun verdere ontwikkeling. Uiteindelijk moeten deze operaties er toe leiden dat Jeni een menswaardiger bestaan krijgt en tot een gelukkiger mens kan uitgroeien. Het steunen van Stichting Kolewa stelt ons in staat ook deze kinderen te helpen.

Koos van Alphen, medisch adviseur Kolewa

 

Enkele jaren terug op de luchthaven raakten wij, Harry en Hielkje Folkerts, in gesprek met mensen welke een bezoek aan Stichting Kolewa op Bali hadden gebracht. Dit gesprek is altijd bij ons blijven hangen omdat de beide stichtingen toch wel raakvlakken hebben, namelijk zich ten dienste stellen van de kansarme mensen in Indonesië.

Dankzij een bloeiende kringloop winkel in Surhuisterveen heeft Stichting Pikulan de mogelijkheid incidenteel donaties te doen aan andere organisaties. Tijdens een bestuursvergadering is toen de naam Kolewa naar voren gekomen. Er zijn enkele voor verkennende besprekingen geweest met Bram en Rinnie de Groot uit Franeker en Syta en Peter van Stichting Kolewa.Tijdens deze besprekingen was er direct een bijzondere klik wat uitmondde in een voorzichtige start in het doen van donaties aan Kolewa. In 2018 is tijdens de Pikulan reis ook voor het eerst Rumah Bicara van Kolewa bezocht. Ana en haar collega medewerkers hebben ons toen uitleg gegeven over de werkzaamheden van Kolewa. Dit 1e bezoek heeft een diepe indruk achtergelaten bij de deelnemers aan de reis van Stichting Pikulan.

    

 

 

 

 

In 2019 is er een grote aardbeving geweest o.a. op het eiland Lombok, hier hebben Pikulan en Kolewa in nauwe samenwerking een nieuwe school gebouwd hetgeen voortreffelijk werd gecoördineerd door Stichting Kolewa. Ons 2e bezoek aan Rumah Bicara van Kolewa heeft dit jaar op 30 januari plaatsgevonden De Pikulan groep bestond uit 8 personen waarvan 6 nog niet eerder een bezoek aan Kolewa hadden gebracht. Wij werden weer voortreffelijk ontvangen door Syta, Peter en alle medewerkers van Kolewa. De dove kinderen presenteerden een modeshow en we hebben met elkaar spelletjes gedaan, waaronder sjoelen. Ook waren er 3 schisis-kinderen met hun gespannen moeders welke de volgende dag zouden worden geopereerd, dit was mogelijk dankzij de financiële bijdrage van Pikulan. De hele sfeer in Rumah Bicara is zodanig dat het voor ons voelbaar was dat men bezig is kinderen een liefdevolle verzorging te geven voor en na de operatie. Later op de dag is ook een bezoek aan de dovenschool Sushrusa gebracht, wat heel bijzonder was. Als stichting ondersteunen we o.a. drie Kolewa-kinderen met het schoolgeld. De vraag was een nieuwe schommel, men kreeg hier toestemming voor en Kolewa heeft het binnen een paar dagen voor ons gerealiseerd.

Na het bezoek aan dovenschool Sushrusa gingen we weer terug naar Kolewa voor een natje en droogje, en uiteraard ook even bijkletsen. De afvaardiging van de Stichting Pikulan kan terug zien op een geweldige dag, en hoopt dat door dit bezoek de banden nog eens extra versterkt mogen worden. Het is belangrijk is om te zien dat onze donaties aan Kolewa zo goed worden besteed. En zeker niet te vergeten de blijde gezichten van de ouders wiens kansarme kind een toekomst met een glimlach krijgt. Stichting Kolewa, Stichting Pikulan en samen met U ( ?) kunnen veel betekenen voor kansarme kinderen in Indonesië.

Harry Folkerts namens de Pikulan Reisgroep 2023..

 

 

Mijn naam is Roos, 25 jaar en ik kom uit een klein dorpje genaamd Tuitjenhorn. Ik volg de opleiding Social Work aan het InHolland Alkmaar. Ik zit op dit moment in de laatste fase van mijn opleiding waarin ik mijn scriptie aan het schrijven ben. En die scriptie schrijf ik hier bij de Kolewa Foundation in Bali.

In juni vorig jaar had ik bedacht dat ik graag naar Bali wilde gaan om mijn afstudeerproject daar te schrijven. Ik heb via YPI contact gekregen met Kolewa waar ik mijn sollicitatiebrief naar toe heb gestuurd en daarna ben uitgenodigd voor een gesprek bij Clara en Koos in Utrecht. Ik werd al enthousiaster na het gesprek met Clara en Koos en ik wilde graag mijn afstudeerproject voor Kolewa maken. Na het online gesprek met Syta, Ana en Holdin, was ongeveer duidelijk waar mijn onderzoek over zou gaan en dat ik in februari zou starten bij Kolewa.

 

 

 

 

 

Nu woon ik ondertussen 2 maanden hier op Bali in de stad Seminyak, loop ik 1,5 maand stage bij Kolewa en geniet ik van elk klein dingetje. Met een aantal mede studenten uit Nederland verken ik het eiland, gaan we naar feestjes en ontdekken we de cultuur hier op Bali. Ik ben hartelijk ontvangen bij Kolewa, mag met alles mee, krijg veel te zien en ze maken altijd tijd voor mij. Het is heel mooi om te zien hoeveel liefde het personeel geeft aan de patiënten, elkaar en ook aan mij. Hierdoor voel ik mij erg op mijn gemak bij Kolewa en ga ik er met veel plezier heen. De medewerkers nemen mij mee in hun cultuur, laten mij al het eten proeven, laten mij zien waar ze vandaan komen en vertellen mij hoe hun leven is. Ik ben mee geweest naar Nusa Penida om waterfilters uit te delen aan families daar. Dit was een bijzondere ervaring. Zien hoe de mensen daar in de dorpjes leven en hoe blij ze zijn met het waterfilter dat ze van Kolewa krijgen. De omgeving is erg mooi en Wayan en Ana namen me mee naar de prachtige plekjes die het eiland heeft.

Mijn afstudeerproject zal gaan over het vervolgtraject van de kinderen met een gehoorprobleem. Op dit moment gaan er 20 kinderen van Kolewa naar de dovenschool hier, maar nadat ze de school hebben afgemaakt vallen ze weer terug in isolatie. Er zijn weinig tot geen bedrijven die de kinderen willen aannemen.Terwijl deze kinderen hartstikke slim zijn en heel hard kunnen werken, aangezien ze dat hun hele leven al hebben moeten doen. Ik ga onderzoeken wat ik kan ontwerpen om ervoor te zorgen dat de mogelijkheid tot een baan wordt versterkt en vergroot voor de kinderen.

Roos Pannekeet

Hierbij een kort verslag van een nieuwe samenwerking van Kolewa. Laat ik eerst even mijzelf voorstellen: Mijn naam is Marinette van der Graaf. Ik heb altijd al veel interesse in Indonesië gehad in verband met een Indische schoonfamilie en ik heb het land ook al vaak bezocht. Aan het begin van de coronaperiode hadden mijn man en ik de gelegenheid om van een ouder Nederlands echtpaar enkele jaren resterende lease-hold van hun villa op Bali over te nemen en sinds het reizen weer mogelijk is, komen we daar met enige regelmaat. Daarnaast volg ik al langere tijd de berichtgeving over Kolewa op facebook. Vanwege hun goede werk voor de lokale bevolking wilde ik tijdens ons vorige bezoek aan Bali graag een donatie doen en enkele oude brillen op sterkte overhandigen, zodat die nog zinvol ingezet konden worden. Een paar dagen voor de afgesproken datum kreeg ik via een bekende op Bali nog meer brillen en een verzameling gehoorapparaten.

Vooraf had ik met Syta Plantinga contact gehad en had ik begrepen dat zij toen in Nederland verbleef. Ik was dan ook verbaasd dat zij uit een auto stapte die gelijktijdig met ons bij Rumah Bicara van Kolewa aankwam. We maakten kennis met Syta, Koos en het Balinese team van Kolewa en kregen uitgebreid uitleg over hun werk waarmee ze kinderen met diverse aandoeningen toegang geven tot medische zorg. Vaak worden de medische ingrepen wel vergoed, maar hebben de families geen geld voor de reis naar en verblijf in Denpasar, wat dan door Kolewa wordt opgepakt. Ook kregen we een rondleiding door het huis Rumah Bicara. We zagen de kinderen met hun ouders/begeleiders die er momenteel verbleven en de slaapkamers met grote bedden. We hoorden over de dove kinderen die met een pendelbusdienst naar een speciale dovenschool gaan, de lessen gebarentaal aan ouders, overige activiteiten voor de ouders en kinderen in Rumah Bicara en zagen de lange wachtlijst voor operatie van kinderen met een schisis (hazenlip) afkomstig van veel andere Indonesische eilanden.

Syta vertelde dat ze heel blij was met de spullen die ik had meegebracht, maar dat de gehoorapparaten die ze uit Nederland kreeg vaak alleen geschikt waren voor ouderen en niet voor kinderen. Dat zette mij aan het denken, want ik werk namelijk als klinisch fysicus in het Radboudumc. Binnen onze beroepsgroep zijn er ook klinisch fysici audiologie, dus eenmaal terug in Nederland heb ik contact gezocht met een collega van mij, audioloog Jan-Willem Wasmann. Met hem heb ik overlegd of het misschien mogelijk zou zijn om als Nederlandse audioloog Kolewa te helpen. Jan-Willem stond hier positief tegenover en ik heb vervolgens een online meeting tussen Jan-Willem, Syta, Koos en mijzelf georganiseerd. Tijdens deze meeting werd iedereen heel enthousiast en werd er veel kennis gedeeld. Kolewa bleek veel zaken al goed op orde te hebben zoals een samenwerking met een Balinees audiologisch centrum, regelmatige gehoorcontroles bij een groep van 60-70 kinderen en contacten met chirurgen. Aan Nederlandse kant wil Jan-Willem zich er sterk voor maken om te proberen of hij leveranciers geschikte gehoorapparatuur kan laten doneren die op Bali langere termijn goed gehouden kan worden. Er werd zelfs gefilosofeerd over wat er nodig zou zijn om misschien in de toekomst enkele kinderen te laten opereren om een cochleair implantaat te plaatsen, waarbij de apparatuur dan uit Nederland zou moeten komen en de operatie in Denpasar plaats zou moeten vinden. Duidelijk ideeën genoeg. Inmiddels is er door Roos Pannekeet, een Nederlandse student bij Kolewa, geïnventariseerd aan welk type gehoorapparaat er momenteel de grootste behoefte is en is er ook een nieuw overleg gepland. Het moet natuurlijk nog echt gaan lopen, maar het lijkt erop dat er een nieuw samenwerkingsverband tussen medewerkers van het Radboudumc en Kolewa aan het ontstaan is.

Marinette van der Graaf