Wat gaat de tijd toch hard….. in 2016 waren wij voor het eerst bij Kolewa en in 2019 ook nog even. Plannen genoeg maar Corona gooide roet in het eten zodat we pas op 10 oktober 2024 weer het vliegtuig richting Bali instapten. Dit keer extra bijzonder, onze 16 jarige kleindochter Aliza mocht haar snuffelstage lopen bij Kolewa, haar hebben we dus ook maar in de koffer gestopt. Van tevoren werd een flinke hoeveelheid ingezamelde batterijen, randapparatuur, droogdozen, doosjes voor hoorapparaten opgestuurd.
Dat gaat meestal niet helemaal vlekkeloos maar het is uiteindelijk, met fikse vertraging, goed overgekomen. De ingezamelde hoorapparaten zelf zaten veilig in mijn koffer. Bij aankomst zat er een tie wrap op mijn koffer (teken dat ze je extra willen controleren vaak) maar met mijn sympathieke voorkomen (of hun slechte ogen) lieten ze me gelukkig gewoon doorlopen. Hoe minder gezeur hoe beter, de hoorapparaten zijn dus veilig Bali ingevoerd.
Eerst een paar dagen acclimatiseren en op dinsdag de 15de werden we in Sanur opgehaald waarna we weer alle oude bekenden van Kolewa mochten ontmoeten. De diverse hoorproducten, kledingstukken zijn overhandigd. Aliza had ruim 1000 euro met een crowdfundingactie opgehaald en ook dat werd feestelijk overhandigd. Aliza heeft zich ook voorgesteld en kennisgemaakt met stagiaires, nieuwe cliënten en medebezoeker Kors Jan. Die had een koffer vol met gehaakte knuffels van zijn moeder mee. Vacuüm gezogen en wel, gigantisch. De verbouwing bekeken, wat een prachtige keuken is dat geworden! Echt professioneel.
Daarna met Ana, Jasmine, Wayan en Aliza naar de markt om wat mondvoorraad voor de komende week aan te schaffen. Elke keer weer een belevenis, in Nederland heb je het winkelwagentje voor 100 euro nog niet vol, maar daar wel een halve bus. Overigens Roepias wat een ramp, 1.000.000 staat gelijk aan 55-60 euro. We waren dus meermaals miljonair tijdens de vakantie. ’s Middags kwamen de dove kinderen uit Karangsem lunchen en die hadden we al 5 jaar niet meer gezien. Sommigen kennen we al 8 jaar. Wat een ontwikkeling en wat een gezonde pubers. Je ziet de onderlinge communicatie en het onderlinge begrip. Prachtig, weet je weer waar je het voor doet. Aliza zat ondertussen al met verschillende kinderen te spelen daar.
Nog een beetje daas van alle indrukken stond de volgende dag het busje weer klaar. We gingen naar de (nieuwe) school. Klas voor klas bekeken, mooie ruimtes maar nog niet helemaal genoeg, zodat er soms 2 klassen in een lokaal zaten. Ging overigens best goed maar voor ons wel bijzonder om via een zandweggetje en steegje de school te bereiken. Aliza mocht even haar voetbaltalent laten zien maar het was er eigenlijk te warm voor. Naar het audiologisch centrum waar de audioloog 3 kinderen van “nieuwe” toestellen zou voorzien. Een toilettasje met een keur aan (ongetwijfeld niet nieuwe) apparaten, oorstukjes toch wat meer summier dan hier. 2 verschillende kleuren hoortoestellen, ach wat maakt het uit. Normaliter is overigens 1 hoortoestel al heel wat. Kortom vooral praktisch gericht en daarom weten we zeker dat wat we meegenomen hadden een mooie besteding gaat krijgen. Zondag naar Karangsem, ook daar zagen we de audioloog met tasje en al verschijnen om batterijen te wisselen, defecten op te lossen enz. De kinderen/ jongeren kregen les in gebarentaal, logopedie enz. Het leuke is dat dat gewoon in de open lucht gebeurt op een schoolplein daar. Daarna nog even op bezoek geweest in de kampongs en met jongeren gesproken.
We mochten een paar dagen later mee naar een reinigingsceremonie in de tempel TiSueSurza Empul. Compleet aangekleed met Sarong en Udeng (hoofdtooi voor heren). Een grote plas water met allemaal waterspuwers, sommigen waren niet goed, die moest je maar overslaan. Mooi om mee te maken als onderdeel van een grotere groep die dit gebeuren echt intens beleeft. Voor de mensen uit Bali is dit immers ook een bijzonder gebeuren. Nadat alles weer droog en aangekleed was gingen we met zijn 18-en een hapje eten. Wij voelden ons tussen al die gebarende mensen uitermate thuis.
Ondertussen pendelde Aliza op de dagen dat we niet op stap gingen, met een Gojek brommer (je bestelt er een met de app, krijgt een prijsopgave en klimt achterop een brommertje die je keurig naar je bestemming brengt) naar Rumah Bicara om daar tandenpoetsles te geven, met de kinderen te spelen, voedsel uit te delen aan mensen die werken op de vuilnisbelt enz. Een heel andere wereld dan we in Nederland kennen. De laatste dag hadden we een picknick op het strand in Sanur. Iedereen was weer aanwezig. De keukenbrigade heeft allerhande eten gemaakt, ook voor de kinderen van het schoolproject. Afscheid genomen en ja wie weet over 2 of 3 jaar weer. Veel van de jongeren zullen dan misschien klaar zijn met school maar er komen steeds nieuwe kinderen bij.
Kolewa zit in ons hart! – Greet, Paul en Aliza