Mijn naam is Sylvia de Wit. Al enige jaren werkzaam bij de audicien en sinds 2021 bij Enginears in Den Haag. Dit jaar ga ik de opleiding doen voor audicien omdat ik steeds meer interesse krijg in het vak. Mijn man Gerrit en ik zouden dit jaar weer op vakantie gaan naar Bali en uit nieuwsgierigheid ben ik eens gaan googelen naar slecht horende mensen op Bali. Toen kwam ik de website tegen van stichting Kolewa. Mijn man en ik waren onder de indruk wat er allemaal gedaan word voor de kinderen in Bali. We dachten, daar kunnen wij vast ook iets voor betekenen. Ik heb toen contact gezocht met Kolewa in Nederland en gevraagd waar behoefte aan was. Op mijn werk bij Enginears zijn er wel eens hoortoestellen van mensen die hun toestel vervangen en de oude niet meer gebruiken. Ik heb met mijn werkgever, de heer Wolters overlegd en we hebben samen toestellen uitgezocht die ik mee kon nemen. Ook heb ik een leverancier, Panolux, gevraagd of zij bereid waren om slang voor de hoortoestellen te doneren omdat het in Bali van mindere kwaliteit is dan wat wij hier gebruiken.
Zij vonden het een leuk idee en hebben mij 30 meter slang gestuurd om mee te nemen. Zo hadden we een hele verzameling bij elkaar van zo’n 90 hoortoestellen en diverse andere attributen. Dat was best veel, daarom heeft Ana, die werkt in het opvanghuis in Denpasar, voor ons een brief in het Indonesisch geschreven dat deze spullen voor donatie waren zodat we geen moeilijkheden bij de douane zouden hebben. In de eerste week van onze vakantie hadden wij een afspraak om naar het opvanghuis in Denpasar te gaan met onze spullen. We wisten niet wat we konden verwachten, maar wat een warm welkom. Mijn man en ik werden voorgesteld aan alle medewerkers en we konden kennis maken met de kinderen die er waren en sommige ouders. Alle meegebrachte spullen werden bekeken terwijl we een kopje koffie dronken. De medewerkers waren erg blij met de spullen. Ana gaf ons een rondleiding door het gebouw en gaf ons uitleg wat de stichting allemaal doet. Er zijn mooie slaapkamers voor de kinderen en beneden een gezamenlijke ruimte die er gezellig en schoon uit zag.
Toen we weer terug waren in het hotel hadden mijn man en ik hetzelfde idee. Het was allemaal best indrukwekkend geweest en we wilden graag nog een keer terug en dan iets leuks voor de kinderen doen. We hebben dat met Ana besproken en dit was mogelijk. Zo gingen we een week later nog een keer richting Denpasar. Op dit moment waren er zo’n 20 kinderen in het opvanghuis. Er was een baby die we de vorige keer gezien hadden en die nu was geopereerd. En een jonge vrouw die ook weer was geopereerd aan haar brandwonden. De 5 slechthorende kinderen die er waren mochten met ons en de begeleiding mee naar de markt om rijst en groente en fruit te kopen. Ze waren daar nog niet eerder geweest, dus het was best spannend. Het was al reuze gezellig in de auto onderweg er naar toe. Op de markt aangekomen keken we onze ogen uit, en de kinderen ook.
Op een gegeven moment moesten we een verdieping omhoog. Met de roltrap. Alleen de kinderen hadden nog nooit een roltrap gezien. Hilariteit alom, maar we zijn met z’n allen veilig naar boven en weer terug gekomen. Toen nog naar een winkel voor schoolspullen en alle kinderen een klein kadootje.
Daarna reden we weer terug naar het opvang huis. Daar mochten wij nog blijven voor de lunch. Het was een heel gezellige ochtend geweest. Ondanks de beperkingen en gebreken die de kinderen hebben zijn ze allemaal zo leuk en vrolijk. Wij zijn blij dat we een kijkje konden nemen bij Kolewa en de mogelijkheid hadden om een klein steentje te kunnen bijdragen aan een betere toekomst voor de kinderen.
Geef een antwoord