Waarom ik als voorzitter van stichting Kolewa stagiaires aanspoor vooraf fondsen te werven…
Jaarlijks worden we als Nederlandse stichting, met projecten in Indonesië, aangeschreven door studenten die geïnteresseerd zijn in een stage of onderzoek op Bali. Als bestuur gaan we met deze jonge ambitieuze mensen in gesprek en kijken gezamenlijk of er een win-winsituatie kan ontstaan.
De student krijgt de mogelijkheid een studieopdracht op “het eiland van de Goden” Bali uit te voeren en stichting Kolewa heeft tenminste drie dagen per week extra mankracht op de thuisbasis in Denpasar, waarbij het omgaan met kinderen centraal staat. Er ontstaat een nog effectievere win-winsituatie als het resultaat van het onderzoek resulteert in een bruikbaar advies, product of aanbeveling.
Met name dat beoogde resultaat is de reden van onze aansporing. Immers een goede voorbereiding is het halve werk. We vragen studenten, nog in Nederland, zich bewust te worden van de situatie waarin ze terecht gaan komen. Zich te verdiepen in onze doelgroep: kinderen afkomstig uit de armste gebieden van Indonesia en dan ook nog eens met een handicap of ernstige verminking door brandwonden. Kinderen die geïsoleerd leven en trauma’s hebben.
Vanuit een veilige omgeving van een studentenstad is het moeilijk voor te stellen in welke omstandigheden deze kinderen leven. Het binnen stappen in het leven van de patienten van stichting Kolewa is voor menigeen dan ook een emotioneel moment.
Stichting Kolewa wil voorkomen dat een cultuurshock de student lam legt en er tijd voor het onderzoek en de werkzaamheden verloren gaat. Daarom spoort zij de studenten aan fondsen te gaan werven. Immers als je activiteiten gaat organiseren om geld te verzamelen, moet je je eerst zorgvuldig in het goede doel gaan verdiepen. Familie en vrienden zullen vragen stellen alvorens zij de knip trekken en willen weten waarom zij dat moeten doen. De student moet dat goed kunnen beargumenteren.
We verwachten van de student dat hij/zij de website www.kolewa.com uitpluist, onze Facebook-pagina volgt en zo betrokken raakt, maar vooral geraakt wordt door ons werk. Echter ook dat ze zich gaan wapenen tegen armoede, vuil, ziektes en situaties die ze in Nederland niet zullen tegenkomen. Een onderzoek kun je niet doen door achter de computer te blijven zitten in een villa of hostel. Een bruikbaar advies of product is alleen waardevol als het in de praktijk inpasbaar is en in dit geval is dat in Indonesië.
Aanbevelingen schieten hun doel voorbij als de student zich niet letterlijk verdiept in de leefomstandigheden van hun Indonesische doelgroep. Dat kan om te beginnen thuis in Nederland door zich actief bezig te houden met fondsenwerving. Tijdens de stageperiode door zich open te stellen voor bezoeken aan arme dessa’s, sloppenwijken en naburige (nog armere) eilanden.
Het ophalen van geld is wellicht eng, intensief, tijdrovend en spannend tegelijk. Het bevordert echter tegelijkertijd creatief denken, de kunst van het uitvoeren en communiceren in het openbaar. Als de collectebus zich vult, een actie succesvol verloopt en de complimenten en bewondering zich opstapelen… dan groeit de motivatie en komt de student met enthousiasme naar Indonesië, met minder vrees voor dat, wat ze in een korte periode gaan meemaken.
Tot slot: wat is er nu mooier dan tussentijds familie en vrienden te kunnen berichten dat JIJ een kind in Indonesië een kans hebt gegeven op een betere toekomst? Simpelweg door de aanschaf van hoorapparaten, een bril, het mogelijk maken van een operatie of het aanschaffen van een prothese met donaties die jezelf hebt opgehaald!
Syta Plantinga.
Geef een antwoord