Van 13-10 tot en met 11-11 was ik, als bestuurslid van Stichting Kolewa en medisch adviseur , op Bali om weer een aantal projecten te bezoeken. Na even bijgekomen te zijn van de reis allereerst één van mijn koffers naar Rumah Bicara gebracht vol met 96 poppetjes gemaakt door mijn moeder.
De volgende dag vertrok ik met een aantal leden van het lokale team, stagiaires en Syta en Peter naar Ambon voor een family gathering. (zie verder in deze Nieuwsbrief). Hoe goed is het om te zien dat de uitgevoerde operaties zoveel voor de kinderen en hun ouders betekenen. De levenslust en blijheid die ik ontmoette was hartverwarmend. Een bezoek aan een lokaal weeshuis was indrukwekkend. Wat de begeleiders daar voor werk verzetten en hoe moeilijk het is om alles draaiende te houden is nauwelijks te bevatten.
De kinderen aldaar hebben ook allemaal hun eigen droom, zelfs studeren om later een plek bij de opvang van de andere kinderen te kunnen invullen. Of een en ander realiseerbaar zal zijn is afhankelijk van het krijgen van een beurs van de overheid, hetgeen in beperkte mate maar mogelijk is of de donatie van iemand die zich zijn of haar lot aantrekt. Het doet je weer eens te meer beseffen dat de mogelijkheden in Indonesië niet voor iedereen gelijk zijn: geen financiële middelen dan geen studie of verdere vervolgopleiding.
Na 5 dagen Ambon en met medenemen van een 3-tal kinderen met een schisis, al dan niet voor hun eerste operatie, wordt de terugreis ondernomen. Voor de kinderen uit Papoea (Irian Jaya, West Papua) was de reis al 2 dagen eerder begonnen om op tijd in Ambon te kunnen zijn. Dat reizen hier niet altijd eenvoudig is bleek nu maar weer eens bevestigd omdat ons vliegtuig in eerste instantie niet in Makassar kon landen voor de overstap vanwege de weercondities. Uiteindelijk na een uitwijk naar een nabijgelegen vliegveld (Balikpapan op Kalimantan) en een tweede, geslaagde poging om te landen in Makassar (Celebes) kwamen we uren later, dan de bedoeling was, op Bali terug.
Enkele dagen later met het team mee om voor een jong stelletje een matras en wat beddengoed op te halen. Ze kwamen onder onze aandacht omdat hun dochtertje, baby Luh, geboren werd met een dubbele schisis. Vader 16 jaar, moeder 14 jaar, kinderen nog met een kind. Geen financiële middelen, geen werk, geen support van familie, het is de harde realiteit hier en komt helaas nog vaak voor. De gever van het matras, een vijf sterren hotel alhier, wilde de jongen wel aannemen in de keuken als afwashulp met een vast inkomen maar familie die dat dan eigenlijk verbiedt. Mogelijkheden voor een iets betere toekomst die dan niet benut kunnen en mogen worden, hoe ingewikkeld kunnen familieverbanden zijn. Wij als Stichting Kolewa kunnen het meisje laten opereren als ze het gewenste gewicht bereikt heeft (5kg) maar als er onvoldoende geld is voor adequate babyvoeding kan dat ook een lange weg zijn. Maar in dit geval gelukkig een sponsor die zich garant stelde voor de voeding.
Als ik dan naar mijn luxe villa met zwembad terugkeer denk ik aan dit stel: hun leefruimte net groot genoeg om het verkregen matras er in te passen, hoe bepalend is dan de plek waar je wiegje stond bij je geboorte.
Enkele dagen later mee om een nieuw patiëntje, Wayan Ambra, op te halen in Karangasem : 1,5 uur met de auto heen en 1,5 uur terug . Gelukkig was hij wel op gewicht dus voor hem wacht een hersteloperatie en omdat het alleen een lipspleet betreft volstaat een éénmalige operatie. Uitgezwaaid door familie en vader op de motor achter ons aan begint zijn medische reis op weg naar een Toekomst met een Glimlach.
Telkens weer worden we geconfronteerd met schrijnende gevallen. Veel geld is nodig om basiszorg te kunnen leveren. Gelukkig zijn er fondsen die ons helpen maar als dan vanuit de westerse manier van denken geld gegeven wordt met voorwaarden over “duurzaamheid” en “kwaliteitscriteria” dan strookt dat niet met wat op Bali mogelijk is, althans voor de kinderen waar wij als Stichting Kolewa mee te maken hebben: de armsten onder de bevolking. Dat dan soms fondsen afhaken is een realiteit maar gelukkig kunnen we vaak duidelijk maken dat hetgeen wij doen voor kind, ouders en familie veel betekent en het waard is om daar oog voor te blijven houden en dus hulp te blijven bieden.
Het was goed om weer ter plekke te zien hoe hard hulp nodig is en hoe bevlogen ons lokale team er in staat. Zonder hun inspanningen zouden wij dit werk niet kunnen doen.
Kors Jan van Alphen – Bestuurslid en medisch adviseur Stichting Kolewa.
Geef een reactie